Gisteren was een erg spannende en bijzondere dag. Freya en ik hebben de teamtest gedaan. Dat is het eindexamen van de opleiding tot assistentiehond.

Wat was ik gigantisch zenuwachtig. Dat gevoel was verschrikkelijk. Ik sla altijd enorm door in mijn spanning. Ik kan daar niet mee omgaan. Freya doet haar taken goed en dat is wat we moesten laten zien. Ik had me voorbereid door natuurlijk te oefenen met Freya, maar ook door overal filmpjes en foto’s van te (laten) maken. Omdat Freya een epilepsie-autisme assistentiehond is moesten we o.a. laten zien wat ze doet als ik een aanval heb, en hoe ze me uit de paniek haalt. Dat zijn dingen die ik niet op afroep kan doen, dus daar hadden we beeldmateriaal van.

We zijn tijdens de test naar de supermarkt geweest. De supermarkt is één van de grootste dingen die ik samen met Freya overwonnen heb. Ik had een grote angst voor de supermarkt ontwikkeld. Ik heb daar in het verleden meerdere aanvallen gehad en toen ben ik de supermarkt en mijn aanvallen gaan combineren. Ik was ervan overtuigd dat de supermarkt de aanvallen oproept. Die angst zat heel diep. En ik vind het nog steeds moeilijk. Maar ik verdraag het wel, en ik kan nu zelfs in de rij staan en zelf afrekenen bij de kassa! Freya geeft mij het vertrouwen om dat te doen. Ze geeft aan wanneer de spanning bij mij te hoog oploopt en dan gaan we eruit. Gisteren ging het prima in de winkel. Freya deed net als anders. Ik zat vol spanning, maar Freya leek er niet veel last van te hebben.

De teamtest voor mij was vooral heel veel uitleggen waarom we het op deze manier doen en op wat voor manier Freya mij helpt. Tja, hoe moet je dat nou vertellen. In één zin samengevat: door Freya krijg ik steeds een beetje meer vertrouwen in mezelf en in de wereld om me heen.

Freya signaleert mijn aanvallen, duwt op de alarmknop als ik een aanval heb en roept op die manier hulp op, ze is bij me als ik bijkom uit een aanval, ze zorgt ervoor dat ik buiten en onder de mensen kom, ze geeft me het vertrouwen om een winkel binnen te gaan, ze helpt me uit een paniekaanval etc. etc. Ze doet zo ongelooflijk veel voor me en daar ben ik heel erg dankbaar voor. Dat een hond dat kan. Freya heeft meer voor elkaar gekregen dan al die specialisten bij elkaar.

En toen, het moment! Het werd gezegd, we zijn geslaagd! Oh, wat was ik blij. En nog steeds. Freya is vanaf nu niet meer in opleiding, maar een gecertificeerde assistentiehond. Trots! Het is echt niet een gemakkelijk traject geweest, maar het was het allemaal waard.

Dit betekent niet dat we uitgeleerd zijn. Iedere dag leren we meer en meer en groeien we. Er is nog genoeg om te oefenen. Ik durf bijvoorbeeld nog steeds niet zonder begeleiding de straat op. Er is nog altijd iemand bij. Maar ooit zal me dit samen met Freya lukken. Dit is niet het einde, maar een nieuw begin!