Volgens mij heb ik het wel eens eerder genoemd in een blog: mijn grote droom om weer te gaan fietsen. Sinds ik mijn aanvallen heb fiets ik niet meer. Omdat ik mijn aanvallen zelf niet aan voel komen is fietsen onveilig. Voor mij, maar ook voor de andere mensen op de weg. Ik kan ineens van de fiets vallen en zo gevaarlijke situaties veroorzaken.

Freya voelt nu sinds een paar jaar mijn aanvallen wel aankomen. Signaleren noemen we dat. Freya ruikt aan mij dat er een aanval aan zit te komen en waarschuwt me dan +5 minuten van tevoren. Dit doet ze door heel intens naar me te staren en soms een blaf te geven (als ik niet snel genoeg reageer).

Hierdoor ontstond er een enorme droom: weer gaan fietsen. Niet op een gewone fiets, maar op een bakfiets. Zodat Freya mij kan zien en ik haar. En Freya mij kan waarschuwen voor als er een aanval aankomt. Dan kan ik op tijd van de fiets stappen en een veilige plek opzoeken om de aanval te krijgen.

Dat was/is mijn mega droom. Weer gaan fietsen. Vrijheid. Ik fiets(te) nu al meer dan 11 jaar niet meer.

Mijn grote droom is uitgekomen! IK HEB GEFIETST! Met Freya!

Een lieve vriendin van mij, Wendy, heeft een prachtige bakfiets. Van haar mocht ik de fiets een week lang gebruiken! Zo lief! Mijn ouders en ik hebben speciaal een vakantie geboekt in de buurt van Wendy haar woonplaats, zodat ik kon gaan fietsen. Een bakfiets is een heel dure aankoop, en ik wilde heel graag een keer oefenen op zo’n fiets voordat ik er één aanschaf. Huren blijkt best nog wel lastig. En toen stelde Wendy dit voor. Ik ben haar zo enorm dankbaar.

Eerst ging ik met Freya oefenen om in en uit de bak te stappen. Dat vond Freya wel een leuk spelletje. Op een gegeven moment bleef ze er gewoon in zitten. Ze vond het niet eng! We waren klaar voor de volgende stap. Fietsen! Ik heb een aantal rondjes gefietst op het vakantiepark. En dat was me toch spannend. Het sturen en remmen vond ik erg eng. Ik had nog niet echt de controle over de fiets. Ik fietste ook erg traag. Freya was rustig in de bak. Ze durfde zelfs even te gaan zitten!

Een dag later zijn we echt de weg op gegaan. Mijn ouders fietsten ook mee. Ik vond het zo verschrikkelijk eng. Het was erg heftig. Alle prikkels en indrukken gingen zo hard mijn hoofd binnen. Ik was meteen enorm overprikkeld. Dit viel me vies tegen. Maar is ergens ook wel logisch na zoveel jaar niet echt meer meegedaan te hebben aan het verkeer. En ik ben sowieso al gauw overprikkeld. Helaas hoort dat bij mij.

Toch is het me wel gelukt. Zonder grote paniek, èn zonder aanvallen! Toen we terug waren van die eerste rit was ik gewoon emotioneel. Ik had echt gefietst… Wow.

Die nacht heb ik erg beroerd geslapen. Mijn lijf voelde zo raar. Ik voelde het echt bewegen, alsof ik nog op de fiets zat. Ook heb ik heel erg onrustig gedroomd. Ik was er enorm mee bezig.

Een paar dagen later zijn we verder gegaan met ons fiets avontuur. Dit fietsen kost me zo enorm veel energie. Daarom had ik een rustdag nodig tussendoor. De tweede keer fietsen op de weg ging beter. Ik had voor mijn gevoel iets meer controle. Maar wat was het weer spannend. Vooral als er andere mensen op de fiets me passeerden, of nog enger: auto’s. Of een paard. Maar het ging goed. Freya stond/zat veel met haar kop naar mij gericht. Ik kon haar goed zien, en dat maakte me iets rustiger. Ik probeerde mezelf in het hier en nu te houden door steeds tegen Freya te praten. Ik moest niet teveel in mijn hoofd gaan zitten. Dan werd ik bang en onrustig.

We hebben nog een aantal keer gefietst. Steeds een stukje verder. Van een rondje op het vakantiepark naar 3 km, 5 km en zelfs 10 km! Wat was ik kapot na die laatste rit, maar ook trots. Trots op Freya, maar ook wel op mezelf. Dit was wel een héle grote overwinning. 10 km fietsen! Ik had niet verwacht dat dit me zou gaan lukken.

Langzaamaan kreeg ik steeds wat meer vertrouwen in het fietsen. Al was het nog steeds heel erg spannend. Ik hield het stuur ook heel verkrampt vast en kreeg daardoor last van mijn handen. Maar het ging steeds een stukje beter.

De laatste dag van onze vakantie moest de bakfiets weer terug naar Wendy. De afstand tussen Wendy’s huis en ons vakantieadres was iets meer dan 20 km. Mijn vader zou op de bakfiets naar Wendy fietsen en mijn moeder en ik zouden met Freya in de auto naar haar toe gaan. 20 km fietsen zou ik nooit kunnen. Toch?

Ik weet niet waar ik het vertrouwen ineens vandaan haalde, maar ik moest en zou proberen om die 20 km te gaan fietsen. Samen met Freya, en mijn moeder. We hadden wel een ‘back-up’ plan. Als het niet zou lukken konden we mijn vader bellen, die ons dan met de auto op ging zoeken. Hij had de fietsendrager achterop de auto. Dan kon mijn moeders fiets daarop en dan zou één van mijn ouders verder fietsen op de bakfiets naar Wendy.

Maar dit plan was niet nodig. IK HEB ZELF 20 KM GEFIETST! Echt waar! Ik… Hoe dan… Ik kan het… Echt!

Toen we bij de woonplaats van Wendy aankwamen en ik dingen begon te herkennen begon ik al emotioneel te worden. Ik probeerde de tranen tegen te houden, maar dat was nog best lastig. En toen ik Wendy bij haar huis zag staan schoot ik al helemaal vol. Ik heb enorm gehuild. Niet van verdriet, maar van ‘wow’. Het besef dat ik dit echt gedaan had. Dit was zo’n enorme overwinning. Dit was zo absurd. Ik, Nynke, ik die na 11 jaar niet op de fiets gekund en gedurfd te hebben, fietste 20 km!

Wendy heeft me zoiets geweldigs gegeven. Doordat ik haar fiets mocht lenen heb ik ontdekt dat ik nog kan fietsen. En dat ik me tijdens het fietsen zo kan focussen, dat ik de controle houd. Over de fiets, maar ook over mezelf. En dat is me zóveel waard! Ik kan haar niet genoeg bedanken! ❤

En ooit… Zonder druk en tijdslimiet… Heb ik een eigen bakfiets. Hoe dan ook. En dan ga ik verder oefenen met steeds een beetje meer VRIJHEID.

Dat is een belofte aan mezelf.

Voor Freya kan dit trouwens niet snel genoeg gaan. Die vond het prachtig op de fiets. Met wapperende oren en een zwiepende staart.