Over een paar weken ben ik jarig. Dan word ik 26 jaar. Daar heb ik geen zin in. Ik schaam me zelfs voor mijn leeftijd.

Dit heeft alles te maken met mijn zelfstandigheid. Ik ben nog steeds erg afhankelijk van anderen. Door mijn pseudo-epileptische aanvallen en angsten doe ik (nog) niet veel alleen. Maar ik ben er wel heel hard mee bezig! Freya helpt me daarbij. Zo gaan we steeds vaker helemaal zelf een stukje wandelen, halen we samen mijn medicatie op bij de apotheek of gaan we kort een winkel in. Dit lukte me vorig jaar nog niet.

Toch voelt het niet goed.

Ik weet dat ik verder ben dan een jaar geleden. Verder ben dan ik ooit ben geweest zelfs. Dit is me gelukt door de hulp van Freya. En toch..

De laatste tijd zit ik daar vaak over na te denken. Dit onzekere gevoel is weer sterker aanwezig nadat de corona-regels zijn losgelaten. Ik voel me eenzaam. En ik schaam me.

Social media staat weer vol met vrolijke, feestende mensen. Mensen van mijn leeftijd. En ik doe niet mee. Nog steeds niet. Het is confronterend.

Wat ik ook confronterend vind om te zien is hoe veel leeftijdsgenoten een eigen huis hebben, meerdere diploma’s en een baan. Sommige hebben zelfs al een gezin. Ik gun het ze van harte. Ze hebben het echt verdiend.

Het maakt me allemaal wat verdrietig. Want ik heb het toch ook verdiend? Ik doe keihard mijn best. Maar het kost me zo vreselijk veel. En het gaat in zulke kleine stapjes.

Elke kleine en grote stap in zelfstandigheid probeer ik te vieren. Want het is toch een overwinning voor mij. Ik moet niet gaan kijken naar anderen. Ik doe het goed. Ik heb mijn eigen route en mijn eigen tempo. Dat is oké. Ik weet het ook wel.

Toch heb ik dan van die hele onzekere en verdrietige momenten. Momenten dat ik me intens schaam voor mijn leeftijd. Want op je 25e, bijna 26e, hoor je toch meer te kunnen dat dit?