Tijdens onze wandeling door de stad heb ik het weer twee keer gehoord: ”Kijk, die hond is aan het leren. Die hond gaat straks iemand helpen.” Heel mooi natuurlijk, dat mensen dat aan elkaar of aan hun kinderen proberen uit te leggen, maar het klopt niet altijd. ”Die hond” gaat niet straks iemand helpen, ze is nu al keihard aan het werk!

Heel veel mensen denken dat Freya nog in opleiding is. Dat ik haar trainster ben, of gastgezin. Dat Freya straks bij me weg moet. Mensen spreken me soms aan met: ”Ik vind het zo knap hè, ik zou het niet kunnen om de hond straks af te moeten staan”. Heel aardig bedoeld, maar Freya gaat niet bij me weg. Ze werkt voor/met mij. Als ik dat vertel zijn mensen vaak verbaasd. Ik ben niet blind, en zit niet in een rolstoel. Je ziet aan de buitenkant niet dat ik de hulp van Freya heel hard nodig heb.

Ik probeer het maar positief te bekijken. Blijkbaar lijkt het alsof ik precies weet wat ik doe en dat ik de situatie helemaal onder controle heb. Ze zien me aan voor een hulphondentrainer! Dat is best een compliment, denk ik.

Aan de andere kant vind ik dit helemaal niet positief. Het zijn vooroordelen. Omdat je aan mij niet ziet dat ik handicaps heb, denken mensen dat ik ze niet heb. Ik word hierdoor soms niet goed begrepen, of ik word overschat. Want heel veel dingen kosten mij wel degelijk heel veel moeite en kan ik alleen doen doordat Freya mij helpt. Het is erg confronterend om dat aan mensen te moeten vertellen. Ik word er verdrietig van.

Daarom laat ik veel mensen gewoon praten. Ik meng me niet in het gesprek, al is hun verhaal niet het juiste verhaal. Niet bij mij. Alleen als ze rechtstreeks tegen mij beginnen te praten zal ik vertellen dat ik onzichtbare beperkingen heb.

Blindengeleidehonden en ADL hulphonden zijn wel algemeen bekend. Maar er zijn dus ook hulphonden die hun baasje helpen bij bijvoorbeeld epilepsie, diabetes, PTSS, autisme, en allemaal psychische aandoeningen. Al deze dingen zijn voor anderen niet zichtbaar, maar ze zijn er zeker wel. En beheersen ons leven.

Zelf heb ik er gelukkig (nog) niet veel last van gehad. Maar van andere hulphondenteams (met een onzichtbare beperking) moet ik begrijpen dat er vaak nare opmerkingen worden gemaakt. Over dat ze de hond niet nodig hebben, of dat het een nep-hulphond is. Dit is erg kwetsend. En kan in sommige gevallen ook nare gevolgen hebben, zoals een paniekaanval oproepen.

Het is vooral onwetendheid, denk ik. Maar dan nog, blijf alsjeblieft beleefd en oordeel niet te snel.

Ik hoop dat ik door dit stuk te schrijven meer er mensen bewust van maak dat niet iedere beperking te zien is. Al is het maar één persoon, dat is al winst!