De afgelopen weken gingen slecht. Zo kan ik het wel noemen. Mijn lichaam, en ook mijn hoofd, lieten me totaal in de steek. Ik was mentaal al een poos heel moe, maar de laatste periode werd het lichamelijk ook heel zwaar.

Ik had gemiddeld negen aanvallen per dag. De aanvallen waren lang en wild. Ik kan als ik in een aanval zit heftig schokken. Daar krijg ik erg spierpijn van. En soms sla ik mezelf dan blauwe plekken en open wonden.

Freya signaleert de meeste van mijn aanvallen. Ze geeft zo’n 5 minuten van tevoren aan dat ik een aanval ga krijgen. Dat heeft ze de afgelopen tijd ook erg vaak gedaan. Wat ben ik trots op haar. Was ik net bijgekomen van de ene aanval, stuurde ze me weer terug naar de bank met haar dwingende blik, omdat de volgende aanval er al aan kwam.

Freya deed haar taken goed. Ze signaleerde, alarmeerde en drukte zo nodig de alarmknop in.

Toch was het voor Freya op een gegeven moment ook teveel. Als ik aanval nummer 6 heb is ze niet echt rustig meer. Dan is ook haar emmertje vol. Iets wat ik goed kan begrijpen. Het is oké. Het is keihard werken voor haar.

Nu heb ik gelukkig weer een stuk minder aanvallen. Ik heb er nu 1 of 2 per dag. Of soms zelfs een dag niks! Ik weet niet hoe het kan dat ik 2 weken lang ineens 9 aanvallen per dag had. En ik weet ook niet hoe het kan dat ik er nu weer minder heb. Hoe dan ook, het is een stuk beter met minder aanvallen. Ik heb minder pijn en kan de dag weer wat beter volhouden.

Mentaal was (en ben…) ik er ook niet best aan toe. Ik slaap erg slecht. Ben vaak verdrietig en angstig in de nacht. Freya slaapt in haar mand naast mijn bed. Maar als ik onrustig of overstuur ben komt ze overeind en springt ze op mijn bed om bij me te gaan liggen. Dan liggen we daar samen. Totdat ik rustiger geworden ben. Dan vindt ze het wel genoeg geweest en kruipt ze weer in haar mand. Ze voelt me zo goed aan. Ik verwonder me daar vaak over.

Overdag heb ik ook regelmatig verdrietige buien. Freya komt dan naar me toe en ik mag haar dan kriebelen en aaien. Ze likt aan mijn handen.

Ze ziet me, ze troost me, ze maakt me rustiger, ze is er.

En dat is zo belangrijk voor me. Misschien wel even belangrijk als het signaleren van mijn aanvallen. Ik zit diep. En dan is het erg fijn dat Freya bij me is, om me uit mijn hoofd te halen. Mij in het ‘hier en nu’ te houden door me haar speelgoed te brengen en dan uit te dagen tot spel, of dat ze gewoon tegen me aan komt zitten. Door Freya verdwijn ik niet helemaal in mijn gedachten. En dat is goed. Want mijn gedachten zijn niet leuk.

Ik doe erg mijn best om uit deze sombere cirkel te komen. En Freya helpt me daarbij.

Stap voor stap. Ik ben op weg.