Het is de internationale week van de assistentiehond, oftewel International Assistance Dog Week. Een week waarin we proberen meer bekendheid te geven aan de assistentiehond. Ik doe daar aan mee door te vertellen wat mijn eigen epilepsie/autisme assistentiehond Freya voor me betekent.

Veel mensen die Freya en mij tegen komen denken dat ik de trainer ben en Freya aan het opleiden ben. Dat Freya niet voor mij is. Ze zijn dan verbaasd als ik zeg dat ze wel voor mij is. Je kunt immers niets aan mij zien. Maar, verrassing! Niet alle beperkingen zijn zichtbaar.

Ik heb PDD-NOS, Gilles de la Tourette en PNEA (pseudo-epilepsie). Ook heb ik last van depressieve periodes. Dat zie je niet aan mij als je me tegen komt. Maar het is er wel. Het is zelfs zo erg aanwezig dat mijn hele leven erdoor beheerst wordt.

Freya helpt mij weer mee te doen in de maatschappij. Voordat ik Freya had kwam ik bijna nergens en zat ik eigenlijk alleen maar thuis. Ik isoleerde mezelf en ik wist echt niet hoe ik vooruit kon komen en mijn vertrouwen in de wereld was weg.

Door Freya kom ik weer buiten. Ze geeft mij het vertrouwen om op straat te lopen met alle drukte die daarbij hoort. Ik durf met haar winkels in en soms maak ik zelfs een praatje met een vreemde (wat bijna altijd over Freya gaat). Ze kan me uit een paniekaanval halen door voor me, of zelfs bovenop me te gaan zitten. Als ik een nachtmerrie heb maakt ze me wakker, en gaat dan bij me liggen totdat ik weer rustig ben. Dit is het autisme-deel, de psychiatrie-taak van Freya. Wat heel belangrijk voor me is.

Het epilepsie-deel. Als ik een aanval heb ligt Freya bij me, en als ik bij kom likt ze aan mijn handen. Dat is fijn. Als ik net uit een aanval kom zie ik alles erg wazig en zijn de geluiden die ik hoor ver weg en onduidelijk. Voelen kan ik wel, en op die manier weet ik dat ze bij me is. Dat ik niet alleen ben. Dat voelt veilig.

Ook signaleert Freya aanvallen. Nog niet allemaal, maar wel steeds meer. Signaleren betekent dat Freya van tevoren door heeft dat er een aanval gaat komen en dat aan mij duidelijk maakt. We vermoeden dat ze het kan ruiken. Als Freya signaleert staart ze heel indringend naar mij, zonder tussenpozen. Dan weet ik dat ik moet gaan zitten en dan volgt er meestal binnen een halve minuut een aanval. Doordat Freya signaleert kan ik op tijd gaan zitten en val ik niet zo lelijk. En heb ik dus minder verwondingen.

Freya kan op een alarmknop duwen als ik een aanval heb. Als ik alleen in de kamer ben en ik val, duwt ze de knop in en dan wordt mijn moeder gebeld. Op die manier haalt ze hulp en zo kan ik steeds vaker een poosje alleen thuis zijn. Dat is nu veiliger.

Ik heb nu een aantal taken van Freya uitgelegd. Ik hoop dat het duidelijk is hoe belangrijk mijn assistentiehond voor me is en dat er door dit bericht weer een beetje meer begrip en bekendheid is gekomen voor de assistentiehond.