Afgelopen woensdag was een bijzondere dag. Het was de dag dat Freya en ik eindelijk ons diploma zouden krijgen. We hebben in juni de opleiding tot assistentiehond al afgerond, maar het diploma zelf hadden we nog niet gekregen.

We waren met 5 teams (persoon-assistentiehond). Wij kregen allemaal ons diploma overhandigd. Ik was met Freya als tweede aan de beurt. Onze trainster had een mooie speech voor ons geschreven. Toen ze die aan het voorlezen was werd Freya wat onrustig. Ze staarde naar mij en toen ik daar niet op reageerde begon ze te blaffen. Ik had het eerst niet helemaal in de gaten omdat ik me op die speech wilde concentreren, maar Freya signaleerde. Ze gaf op deze manier aan dat ik een aanval zou gaan krijgen. Wat een verschrikkelijke timing. Zo midden in mijn eigen diplomering. Ik heb de speech afgeluisterd en ben toen samen met mijn moeder en Freya naar achteren gegaan. Ik zat net op de grond en toen ging ik al. Freya had gelijk. Ik kreeg inderdaad een aanval.

Dankzij Freya ben ik niet voor de groep met mensen en honden gevallen, maar konden we een rustiger plekje opzoeken. Dat is erg fijn.

De uitreiking van de anderen ging gewoon door. Ik ben met mijn moeder achteraan gaan zitten en zo hebben we naar de bijzondere verhalen geluisterd. Allemaal anders, maar wat overeen kwam was dat iedereen zelfstandiger is geworden en meer vertrouwen heeft gekregen door hun assistentiehond.

Toen de laatste geweest was mochten Freya en ik weer naar voren komen. Ik had zelf ook een verhaal geschreven wat ik graag wilde vertellen. Ik wilde vertellen hoe ik het traject ervaren heb en hoe belangrijk Freya voor me is. Maar toen ik daar stond ging het mis. Alle spanning kwam naar boven en ik raakte in paniek. Ik was de controle kwijt. Erg naar.

Een poos later, toen iedereen aan de koffie zat en ik wat rustiger geworden was heb ik opnieuw een poging gedaan. Ik ben op de grond bij Freya gaan zitten en heb alsnog mijn verhaal verteld. Op de grond bij Freya voelde ik me veiliger. Zo was ze dichterbij me. Ik vond het erg eng, maar ik heb het wel gedaan! En dat na die paniek. Dit had ik vorig jaar nog niet gekund.

Deze diplomering ging anders dan ik wilde. Die paniek vind ik zelf erg vervelend. Maar ik heb me hersteld en daar gaat het uiteindelijk om. Toch ben ik wel blij dat ik er geweest ben. Ik had de verhalen van de anderen ook niet willen missen. Het was een bijzondere dag.