Jarenlang heb ik een heuse supermarkt-angst gehad. Ik durfde er niet in. En dat heb ik dus ook jaren niet gedaan. Misschien klinkt dit gek, maar voor mij was deze angst heel erg echt. In het verleden heb ik daar meerdere aanvallen gehad, en dat begon ik te combineren. Ik geloofde oprecht dat de supermarkt mijn aanvallen opwekte. Waarom weet ik niet. Ik voelde dat gewoon zo.

De supermarkt binnen gaan is trouwens nooit mijn favoriete bezigheid geweest. Voordat ik mijn aanvallen had ook al niet (ik heb nu 11,5 jaar deze aanvallen). Ik vind het er erg heftig. Dit door alle prikkels die mijn hoofd zo hard binnenkomen: geuren, geluiden, lichten etc. Maar toen ik de aanvallen kreeg veranderde het echt in angst.

Samen met Freya, en met mijn moeder, ben ik heel voorzichtig gaan oefenen om weer de supermarkt binnen te gaan. De eerste keer was 3,5 jaar geleden. En wat was dat spannend! We liepen een klein rondje door de winkel en gingen daarna gelijk weer naar huis. Ik stond stijf van de stress, maar Freya niet. Die vond het wel erg leuk. Dit was het begin van mijn missie: ooit zelfstandig een paar boodschappen doen. Maar zover zou het nog lang niet zijn.

In de jaren daarna zijn we steeds vaker naar de supermarkt geweest. Eerst oefenden we steeds in dezelfde winkel. En daarna gingen we stapjes verder: naar andere winkels en soms zelfs zelf een boodschap afrekenen bij de kassa! (Lang leve het contactloos betalen, van de spanning vergeet ik mijn pincode wel eens. Oeps.)

Helaas zijn echt niet alle supermarktbezoeken goed gegaan. Ik was echt nog niet van mijn angst af. En ben dus ook wel vaak in paniek geraakt.

Freya vindt het leuk om boodschappen te doen. Waarom weet ik niet zo goed, want ze mag er niet zoveel. Ze mag niet aan de schappen snuffelen, al helemaal niet iets uit de schappen pakken en ook niet aan andere mensen snuffelen. Ze mag eigenlijk alleen maar netjes met mij mee lopen en wachten als ik bij een schap sta. Maar Freya vindt het oprecht prachtig. Ze loopt met haar zwiepende staart trots door de winkel. En dat is fijn. Want zo helpt ze mij er ook doorheen.

De supermarkt binnen gaan vind ik nog steeds heel erg spannend. Maar die enorme angst is het niet meer. Ik kan het verdragen. En dat komt voor een groot gedeelte doordat Freya bij me is.

En nu komt-ie hoor: ik ben afgelopen week voor het eerst helemaal zelfstandig, met Freya, naar de supermarkt geweest! Oh, wat was dat eng… Maar wat ging het goed!

Ik had beloofd een appeltaart te bakken voor de verjaardag van mijn broer, maar we hadden niet alle ingrediënten in huis. Waaronder de appels. Dat moest nog gehaald worden. En dat heb ik dus gedaan! Met mijn grote steun Freya.

Die appels waren nog wel een dingetje. Ik kon eerst niet de juiste appels vinden en daarna moest het ook nog afgewogen worden. Dat had ik nog nooit gedaan. Ja, 12 jaar geleden ofzo. Maar toen zagen die weegschalen er heel anders uit. Ik was erg onhandig bezig, maar het is me wel gelukt.

Freya liep ontspannen door de winkel. Echt het tegenovergestelde van wat ik voelde. Ik ben zo trots op haar. Wat heeft ze me goed geholpen. Onder andere door met haar snuit mijn hand aan te tikken als mijn spanning te hoog opliep.

Toen we weer buiten kwamen was ik vreselijk moe. Ik heb met Freya een rustig plekje opgezocht en heb daar een poosje gehuild. Dit was zo’n groot ding voor mij. We hebben het echt samen gedaan.

Ergens vind ik het lastig om deze gigantische overwinning te delen. Omdat ik me er ook wel wat voor schaam. Ik ben 25 jaar. En nu heb ik pas voor het eerst zelfstandig een paar boodschappen gedaan. Daar ben ik me heel erg bewust van.

Aan de andere kant ben ik trots. Omdat ik weet waar ik vandaan kom. En ik nooit had verwacht dat ik dit met Freya zou kunnen. Wel gehoopt, maar echt niet verwacht. En dat mag ik best delen.

Dat dit gelukt is betekent niet dat mijn supermarkt-angst helemaal weg is. Ik zal nog veel vaker moeten gaan oefenen. En het zal vast ook nog wel eens verkeerd gaan. Maar deze overwinning hebben we! En daar genieten we nog van na.