Ik ben verdrietig. Verdrietig om alle berichten die ik lees en zie op social media over dat mensen zich eenzaam voelen. Eenzaam omdat ze door de corona maatregelen niet meer zo’n sociaal leven hebben als ze hadden. Eenzaam omdat ze niet meer naar hun werk kunnen, of naar hun studie. Eenzaam omdat ze niet met elkaar op een terras kunnen zitten, of uit kunnen gaan. Mensen missen het contact met elkaar, wat te begrijpen is.

Ik ben verdrietig. Verdrietig omdat ik zelf veel van die dingen niet ken. Ik heb geen studie en geen baan, en ben nog nooit uit geweest. Niet omdat een overheid me dat oplegt, maar omdat mijn hoofd/lijf het niet aankan.

Ik ben verdrietig omdat ik het gevoel heb dat heel veel mensen niet beseffen dat ik al jaren in een soort lockdown leef. En me ook al zo’n lange tijd eenzaam voel.

Ik ben verdrietig omdat ik sinds ik mijn aanvallen heb (2010), ik voor mijn gevoel naast de maatschappij sta. Niet meer erin. Ik kan niet goed meekomen door mijn vele aanvallen en angsten. Het doet me pijn om te zien dat (veel) leeftijdsgenoten studeren, een baan hebben, op zichzelf wonen en een rijk sociaal leven hebben (wat nu wel op pauze staat). Terwijl ik nog steeds niet zelfstandig naar buiten kan/durf. Maar het wel heel graag wil.

We zitten met z’n allen in deze corona lockdown. Al onze levens staan stil. We zijn niet alleen. Ik hoop dat mensen daar kracht uit kunnen halen. Want niks is zo akelig als zien dat iedereen door gaat met zijn/haar ontwikkeling en je het zelf niet kan. Door wat voor reden dan ook.

Ik hoor en lees veel dat mensen klagen over hoe erg het allemaal is. Over wat hun allemaal ‘afgenomen’ wordt. Wat natuurlijk zeker mag. Alleen hoop ik heel erg dat ze zich ook kunnen realiseren dat er wel weer een einde komt aan deze ellende. Dat ze zich na deze lockdown wel weer kunnen redden. Dat hun wereld dan weer groter wordt. Dat er een uitzicht is. Wat ik ze natuurlijk van harte gun.

Dit schrijf ik trouwens niet als kritiek, of om medelijden te krijgen. Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd! Ik schrijf dit omdat ik oprecht hoop dat er nu meer begrip komt voor elkaar, en in het bijzonder voor langdurig zieke mensen. Of dat nu lichamelijk is of psychisch. Voor degenen die al een langere tijd in een kleine wereld leven zonder zicht op verandering.

De laatste jaren kruip ik steeds een beetje meer uit mijn persoonlijke lockdown. Voor een heel groot gedeelte komt dat door de komst van Freya. Maar er helemaal uit ben ik nog lang niet.

Ik ben onderweg.