Gisteren heb ik voor het eerst in lange tijd een kleine wandeling gemaakt, samen met Freya, helemaal zelfstandig! En dat is een hele overwinning voor mij.

Wandelen met Freya is niet nieuw, dat doe ik iedere dag. Maar we wandelen eigenlijk nooit met z’n tweeën, zonder ‘begeleiding’. Er is altijd iemand bij. Meestal mijn vader of mijn moeder.

Sinds mijn 14e jaar heb ik aanvallen (dat is nu dus 10 jaar lang). Met die aanvallen is er ook angst op straat bij gekomen. Angst om midden op straat een aanval te krijgen, angst voor de chaos en paniek die dat veroorzaakt bij omstanders (bellen van ambulances etc.), angst voor verwondingen. Ik was door mijn autisme en Gilles de la Tourette altijd al onzeker op straat, maar door de aanvallen is dat enorm versterkt en werd ik zelfs echt bang. Sinds die tijd heb ik altijd iemand bij me.

Nu Freya bij me is heb ik veel minder last van die extreme angst buiten. Vaak waarschuwt Freya me als er een aanval aan zit te komen en ze kan paniekaanvallen voorkomen en me eruit halen. Dat geeft vertrouwen. Maar (nog) niet genoeg om in mijn eentje met haar op pad te gaan. Ik durf nog steeds niet zonder iemand erbij naar buiten. Diep in mij ben ik nog steeds bang. Dat zit er al zo lang, dat krijg ik er tot nu toe niet uit.

Nu het zo rustig op straat is door de corona-maatregelen heb ik het aangedurfd om helemaal zelfstandig met Freya een rondje te gaan wandelen! Waar dat vertrouwen ineens vandaan kwam, ik heb geen idee. Maar ik heb het gedaan! Niet eens een kilometer, maar oké, ik moet toch ergens beginnen.

Vorig jaar heb ik dit ook een keer geprobeerd, maar toen kreeg ik halverwege de wandeling een aanval. Wel had Freya die aanval keurig op tijd gesignaleerd. Ik kon daardoor nog m’n moeder bellen en zeggen waar ik was. Maar eng was dat wel. Daardoor heb ik zo’n half jaar niet opnieuw alleen een wandeling durven maken.

Maar gisteren was het dus zover. Ik durfde het weer aan. En het ging erg goed! Samen, en helemaal zelfstandig! Ik ben er erg trots op.

Vandaag hebben Freya en ik weer met z’n tweeën een kleine wandeling gemaakt. Dus ik durfde het twee dagen achter elkaar! Dit is echt enorm bijzonder voor mij.

We gaan proberen dit vaker te doen. Spannend.

•