2019 duurt nog maar een paar dagen, en wat is het een bijzonder jaar geweest. Ik heb erg veel geleerd en overwonnen. Samen met Freya.

In het begin van dit jaar begon Freya met het signaleren van mijn aanvallen. Ik had toen niet gedacht dat ze dit op deze manier zou gaan ontwikkelen en wat dit voor mij zou gaan betekenen.

Deze website kwam online. Na dik twee jaar durfde ik het aan om mijn verhalen te delen. Ik ben blij dat ik deze beslissing heb durven maken. Want wat is het fijn als mensen zich herkennen in je verhalen en er vertrouwen uit kunnen halen. Ik heb hele lieve reacties gekregen. Dankjewel daarvoor.

Ik heb de drukte opgezocht. Drukte die ik jarenlang vermeden heb. Het is heel hard werken geweest, met hele moeilijke momenten, maar wel met resultaat. Samen met Freya en mijn ouders ben ik over markten geweest (zelfs de vrijmarkt op koningsdag!), hebben we museums bezocht, hebben we op terrasjes gezeten, zijn we zelfs uiteten geweest. We hebben geoefend in de bus en de trein. We zijn naar een praalwagen-optocht geweest en we hebben meegedaan aan twee wandeltochten! Iets wat vorig jaar nog onmogelijk leek.

Ik heb een presentatie gegeven aan MBO leerlingen over Freya en mij. Dit was een groot succes. Heel erg eng was het, maar het is me gelukt. Met Freya die op mijn voeten lag. Freya is mee geweest naar de Efteling. Dit was een wens van mij. Maar ik had eigenlijk niet verwacht dat het zo goed zou gaan.

Freya is mee geweest naar afspraken in het ziekenhuis en de epilepsiekliniek. Waar ze me afleidde van mijn erge spanning.

We zijn geslaagd voor de teamtest. Het eindexamen in de opleiding tot assistentiehond. Freya is nu dus een officiële gecertificeerde assistentiehond. Het doel wat ik aan het begin van dit jaar bedacht had was dat we aan het einde van dit jaar de teamtest zouden halen. Ik had toen nog niet kunnen bedenken dat dit al in juni zou zijn!

Ik ben vaker alleen thuis. Nou, alleen ook niet helemaal, want Freya is bij me. Als Freya bij me is durven mijn ouders mij alleen thuis te laten, en durf ik het zelf ook aan. Dit kan omdat Freya signaleert en ik mezelf in veiligheid kan brengen voordat ik een aanval krijg. Dit alleen thuis zijn is nu nog maximaal een uur of twee. Maar wat voelt dat fijn. Een stapje richting zelfstandigheid.

Freya is mee geweest naar de begrafenis van mijn beppe (oma). Waar ik erg verdrietig was, maar ook waar Freya een enorme steun voor me was.

Doordat Freya bij me is voel ik me meer zeker op straat, en lukt het me soms zelfs om een gesprek aan te gaan met een onbekende. Zo was er een paar maanden geleden een meneer die vond dat ik geen assistentiehond nodig had. Na lang nadenken heb ik hem toen zelf uitgelegd dat niet alle beperkingen zichtbaar zijn en wat Freya allemaal voor me betekent. Dat ze echt heel veel voor me doet. Dat had hij niet in de gaten.

Nog steeds zijn er moeilijke en sombere periodes. Nog steeds zijn er dingen die beter kunnen. Maar ik ben dankbaar. Dankbaar dat ik nu kan wat ik eerder niet kon. En dat komt voor een groot deel door de hulp van Freya.

Op naar het nieuwe jaar waar we ongetwijfeld nog meer avonturen gaan beleven. Met vertrouwen!

Ik wens jullie een super-mega-fantastisch-mooi 2020 toe! 💙