Een update over ons. Er is de afgelopen maand van alles gebeurd. Vervelende en verdrietige dingen, maar Freya is bij me en dat helpt.

We zijn voor de eerste keer geweigerd in een winkel. In een bouwmarkt. Dat had ik niet verwacht. De medewerkster van die bouwmarkt wilde Freya uit de zaak hebben, want er mogen geen honden in. Mijn moeder heeft haar verteld dat Freya een assistentiehond is en dat daar andere regels voor gelden. Maar nee, Freya moest eruit. Dat hebben we niet gedaan. De mevrouw werd erg geïrriteerd en vond dat als Freya dan per se mee moest in de winkel ze maar in een winkelkarretje moest gaan zitten. Maar dat is helemaal niet handig! Dan kan Freya haar taken voor mij niet goed doen en trouwens, dat doet toch zeer in zo’n kar. M’n moeder heeft haar vriendelijk gezegd dat dat niet handig is en toen snauwde de mevrouw dat als Freya zou gaan ‘schijten’ in de winkel we het zelf op moesten ruimen. En ze was weg. Ik wilde wel verdwijnen. Ik voelde me zo ongemakkelijk. En niet welkom.

Gelukkig is dit nu wel opgelost na een gesprek met de manager een paar dagen later. We hebben excuses gekregen voor o.a. het gedrag van die mevrouw en ik mag in het vervolg wel met Freya naar binnen. Net als andere mensen met een assistentiehond.

Ik ben de laatste tijd weer erg somber. Op één of andere manier val ik altijd rond deze tijd van het jaar in een ‘gat’. Ik ben moe, verdrietig en heb meer aanvallen. Ik vind alles en iedereen maar druk, alles komt veel te hard en heftig mijn hoofd binnen. Ik ben niet zo gezellig geloof ik.

Waar ik mensen wat meer op afstand houd, komt Freya wel dichtbij. Ze zoekt me steeds op en vraagt aandacht. Ze kruipt ’s avonds zelfs bij me op bed. Wat ze in goede periodes eigenlijk niet doet. Ze wil heel dicht bij me zijn. Heel lief en fijn, maar mijn eenpersoonsbed is te klein voor ons beide. Dus ik stuur haar er na een tijdje wel weer af.

Freya houdt me in het hier en nu. Zodat ik niet te ver weg zak in het sombere.

Mijn beppe (oma) is begin deze maand overleden na een ziekteperiode. Een paar dagen na haar overlijden was de begrafenis. En Freya was mee. Dat vond ik wel heel spannend. Een hond op de begrafenis. Hoe zou ze het doen? En kon ik haar met mijn verdriet nog wel goed begeleiden?

Freya was geweldig. Mijn grote hulp. Ze deed het veel beter dan ik had durven hopen. Ze was erg rustig, en dat met al die verdrietige mensen die best heel dicht bij ons kwamen. En ze voelde mijn verdriet natuurlijk ook. Tijdens de afscheidsdienst in de kerk lag ze tussen mijn voeten onder de bank. Erg knap, vooral als je weet dat Freya erg veel moeite heeft om tussen mijn voeten onder een stoel te gaan liggen. Ze vindt zo weinig bewegingsruimte niet prettig. Ze wil alles in de gaten houden. Maar de hele dienst heeft ze daar gelegen. Alsof ze wist dat ik het nodig had. Zo nu en dan kwam ze wel even omhoog om te ‘checken’ hoe het met me ging. En dan ging ze weer liggen. Ze reageerde niet op de luide muziek van het orgel en ook niet op het luiden van de kerkklokken.

Bij het graf kreeg ik het erg moeilijk. En wat deed Freya? Ze ging in het gras liggen rollen. Alsof ze me af wilde leiden. Precies op het moment dat ik het zwaar had ging zij maf doen. Mijn gekke, lieve Freya. Ik weet niet of dat echt haar bedoeling was, maar het hielp mij wel om even op wat anders te focussen en rustig te worden.

Ik ben zo ongelooflijk trots op Freya. Ze heeft me zo goed geholpen op die verdrietige dag. Een echte steun.