Vorige week donderdag hebben we iets heel engs gedaan. Ik heb een presentatie gegeven aan MBO-studenten over Freya en mij! Ik was gevraagd om dat te doen, en ik heb lang getwijfeld of ik dat wel aandurfde. Ik heb toegezegd, en tja, toen moest ik wel. Ik heb dat gedaan want als je begrip wilt hebben, je eerst zelf aan mensen zal moeten uitleggen waarom. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik wel een tijd spijt heb gehad hoor, want jeetje, wat vond ik dit vreselijk eng.

Presenteren is niks voor mij. Ik vind het moeilijk om met onbekenden te praten en al helemaal om te spreken voor een groep. En dan ging dit verhaal ook nog eens over mezelf. En natuurlijk over Freya.

Een week van tevoren ben ik met mijn ouders en Freya wezen kijken op de locatie waar ik mijn presentatie zou gaan houden. Op dat moment schoot ik wat in de paniek. Ik zag het totaal niet meer zitten. Op die stoelen zouden een week later echt mensen naar me zitten luisteren.

Maar… Ik heb het gedaan! Het is me gelukt! Ik ben meer dan een half uur aan het woord geweest. Freya lag op/bij mijn voeten. Ze kwam zo nu en dan even overeind om bij me te ‘checken’ of het nog goed ging. En het ging prima!

De studenten waren erg geïnteresseerd. Ik heb o.a. gesproken over wie ik ben, wat voor handicaps ik heb, waarom Freya bij me is en waarom ik niet wil dat ze haar afleiden. Toen ik klaar was kreeg ik applaus. Erg bijzonder. Mijn beide ouders waren er ook bij en ze waren ook heel erg blij en trots dat het me gelukt was. En dan ook nog eens zonder paniek of aanvallen. Dat had ik niet verwacht.

Ik had zelf nooit gedacht dat ik zoiets zou doen. En als Freya niet bij me was geweest had ik dit ook zeker niet gedaan. Een hele grote stap.